When need for speed meets …me

Vrijdagavond ben ik met een geweldig gevoel mijn weekend in gegaan. Een groter grijns op mijn gezicht kun je je haast niet voorstellen. Het gevoel van triomf, victorie, voerde ernstig de boventoon. De reden? Twee kart-heats gewonnen van 6 man. Mijn weekend kon niet beter beginnen!

De setting was duidelijk: 6 man, 1 vrouw, 2 heats. En natuurlijk zou de vrouw niet winnen. Hun eer te na. Dan maar opscheppen hoe ze hun strategie van te voren zouden bepalen, hoe ze de bochten perfect zouden nemen, om die ene seconde aan snelheid te winnen. En ik? Ik zou natuurlijk niet winnen, ergens onderaan zou ik komen te staan.

Met in hun achterhoofd nog de race van vorig jaar, toen ze werden ingemaakt door een andere lichtgewicht SEO consultant, begonnen de mannen aan de race. Dit keer zouden ze winnen. Wie? Doet er niet toe, als de vrouw maar niet wint en ook niet die persoon die nog maar net zijn rijbewijs heeft gehaald.

Ik had al snel door dat hun hoop ijdel was. Regelmatig keek ik in alle haast even op het scorebord, waar al na een paar rondjes een mooi POS 1 achter mijn naam prijkte. Extra verbeten vervolgde ik mijn race, om die mooie positie te behouden. O sweet victory, toen na terugkomst in de pits bleek dat ik nog steeds op POS 1 stond en mijn naam in het groen boven de andere stond de knipperen op het scorebord.

De tweede race was moeilijker. De overige racers waren vastbesloten mij niet voorbij te laten gaan. Pas na meerdere blauwe vlaggen moesten ze het dan toch opgeven en mij ruim baan geven. Toch had er nog 1 iemand hoop. Die had nog niet het triomfantelijk zwaaiende handje hoeven bespeuren. Vrolijk racete hij door, niemand voor zich, en ook achter zich was er nog geen onraad. Ondertussen racete ik alweer de volgende voorbij. Ook hier zag ik mijn naam alweer bovenaan op het scorebord, al had ik moeite genoeg om mijn hoofd bij de baan te houden. Het laatste rondje, nog snel iemand ingehaald vlak voor de pits…

Groot de teleurstelling toen bleek dat Wouter toch net niet gewonnen had, en zelfs 1 honderste seconde langzamer was dan ik in mijn eerste heat. Nog groter de teleurstelling toen bleek dat ik zelfs met bijna 4 tiende seconde boven Wouter kwam te staan en dus ook de tweede heat had gewonnen.

Poor boys…zij een illusie armer, hun testosteron had vast het hele weekend nodig om weer op peil te komen, en ik natuurlijk een goed gevoel en triomfantelijke big smile rijker 😉 :D. Ik ben benieuwd wanneer ze een revanche voorstellen 😛 Maar…het moet gezegd worden: ze hebben echt goed hun best gedaan 🙂 en zich nog beter gehouden achteraf in de kantine (ik had hier en daar wat verzuipingen verwacht..:P)