Mag ik daar aub zitten? Over tassen op stoelen in de trein
Sinds zo’n maand of 4,5 moet ik weer elke werkdag met de trein. Goddank maar een kort stukje, van Haarlem naar Amsterdam v.v. Maar iedere keer verbaas ik me weer over de manier waarop mensen een zitplaats opeisen. Herkenbaar?
Soms is het keidruk in de trein, en dan snap ik dat je graag wilt zitten. In de gevallen dat ik overduidelijk merk dat het druk is, hou ik automatisch al mijn tas op schoot. Dat voorkomt namelijk een boel gezanik. Niet zelden ben ik zelf echter ruim op tijd in een trein aanwezig, waardoor de drukte pas opvalt in de laatste vijf minuten. Omdat ik niet altijd meteen de noodzaak voel om mijn tas op schoot te nemen ligt de tas ook wel eens naast mij. Tenslotte zit je dan net even lekkerder en je hebt de tas nog goed in zicht, ter preventie van diefstal en dergelijke. In het geval het sowieso niet heel druk is in de trein ligt om die redenen de tas wel eens gewoon lekker naast mij. Eén ding moet ik daarbij even kwijt: ik ben niet te beroerd om mijn tas op schoot te nemen.
Maar dan MAG je het ook even netjes vragen. Ik leg die tas daar niet om lekker breed te kunnen zitten, niet om mijn medereizigers te pesten, niet om het leven van een ander moeilijker te maken, niet omdat ik vind dat mijn tas ook recht heeft op een plek, niet omdat ik vind dat de prijzen zo hoog zijn dat ik best twee plekken mag hebben, nee, gewoon uit een soort gemak, omdat het lekkerder zit zonder tas op schoot (en zeker als je meerdere tassen meesjouwt is dat zo). Dus als je het mij netjes vraagt dan haal ik mijn tas(sen) van de stoel naast mij weg. zo simpel werkt dat, en zo werkt het voor meer mensen.
Onbeleefd
Ik vind het namelijk ronduit onbeleefd als je me met een chagrijnige kop aankijkt alsof ik dan direct moet snappen dat ik mijn tas moet verwijderen van die plek (en natuurlijk snap ik je ook wel als je dat doet). Ik vind het ook ronduit onbeleefd als je zowat gewoon op die tas ploft en ik hem net op tijd kan weghalen. En op zich, je HOORT het ook te vragen.
In de Algemene Voorwaarden van de NS staat namelijk een heel mooi artikel:
9.2 Handbagage mag slechts zodanig worden geplaatst dat deze de nooduitgangen niet verspert, het in en uitstappen van Reizigers of personeel niet belemmert en hen naar het oordeel van NS ook overigens niet hindert. Evenmin mag Handbagage op een Station of in het Vervoermiddel een zitplaats innemen voor zover een medereiziger daarop aanspraak maakt.
Vragen staat vrij
Volgens diverse woordenboeken betekent ‘aanspraak maken op’ het volgende: eisen iets te bezitten, zeggen dat je recht op iets hebt. Kortom: pas als een medereiziger mij aangeeft dat hij het recht op de zitplaats wil opeisen, hoef ik mijn tas weg te halen. En dat overwegende mag iedereen wel eens gewoon netjes vragen of ‘ie naast mij mag zitten. Het omgekeerde, namelijk wachten tot NIEMAND meer aanspraak maakt, zou inhouden dat ik dus bij elk station mijn tas weer moet verwijderen en afwachten. Nog los van het feit dat sommige mensen er blijkbaar 3 treinstellen over doen om bij mijn aangrenzende zitplaats uit te komen, dus kan ik wel eindeloos wachten.
Nog los van het feit dat ik misschien niet naast die persoon wil zitten, maar dat is wellicht een andere kwestie ;-).
Het kan zijn dat ik dit helemaal verkeerd zie, in dat geval: enlighten me met feiten. Maar nog los van het feit of ik gelijk heb heb of niet, gaat het mij om het feit dat mensen zo onbeschoft ergens vanuit kunnen gaan en dan ongelofelijk ongenietbare mensen worden ineens (niet alleen in een trein). En hoewel ik begrip heb voor jouw slechte dag, je hoeft hem niet op mij af te reageren. Doe even normaal, vragen staat vrij, niemand gaat ‘nee’ zeggen tenzij de plek echt bezet is en dus trek je gewoon je mond open en vraag je netjes: “kan ik daar alsjeblieft zitten?”. En ja, dat doe ik zelf ook!
Volgende keer een blogje over onbeschofte reizigers in de stiltecoupé?
Ja, dat is herkenbaar, Anneliesje.
Daarom deze tip: ga bij tweezitters altijd aan het gangpad zitten (dat doe ik sowieso, omdat je dan meer beenruimte hebt) en leg je tas aan de raamzijde. Dan weet je z
Het woord ‘hoffelijkheid’ heeft een stoffige klank gekregen. Laten we het begrip afstoffen en een nieuw leven geven. Vriendelijk lachen en vragen: "Mag ik hier zitten?" Hoe moeilijk is dat? En een beetje attent reageren, deuren open houden, gaan staan voor iemand die ouder of ‘minder fit’ is, een vrouw met kinderwagen in en uit de trein helpen, gewoon in de rij gaan staan en netjes op je beurt wachten. Ik voel me een ouwe lul (of brave padvinder) als ik dergelijke dingen schrijf, maar goede omgangsvormen zijn prettiger voor iedereen. In de dagelijkse omgang, maar ook op internet. Ik kan me storen aan mensen die in comments of via sociale media onnodig grof zijn of bijna al hun woorden in azijn drenken. Het lijkt erop of we steeds lomper worden (denk ook aan het taalgebruik van Wilders waar hijoverigens wel mee weet te scoren… Maar het is respectloos en – dat geloof ik ook – contraproductief).
Nou ja, sorry voor mijn lange betoog. Wat een tas op een treinstoel niet allemaal kan losmaken. Haha.
Ik snap je niet. Het spreekwoord zegt: wie goed doet, goed ontmoet. Het kan maar net zo zijn dat die chagrijn waar jij het over hebt net een vreselijke dag achter de rug heeft en jouw tas in die overvolle trein net even niet kan hebben. Je kunt ook bij jezelf beginnen: als iemand mij onheus of onrespectvol benaderd, doe ik altijd mijn uiterste best om zo aller allervriendelijkst mogelijk te reageren: "Oh, mijn tas ligt nog op de plek waar u/jij wilt zitten. Mijn welgemeende excuses, ik haal hem ogenblikkelijk weg!" Met je grootste meest ontwapenende glimlach mogelijk. Moet jij eens opletten hoe ze dan opklaren en inbinden. Jij de regie en niemand voor schut.
Als je moet wachten tot de mensheid om je heen verandert, dan kun je lang wachten. Ik herhaal: begin bij jezelf!
Beste Anna, als je me niet snapt, dan lees je niet goed. Ik snap ook wel dat mensen niet altijd blij zijn, maar het wordt nogal een trend op het traject waar ik reis om zo chagrijnig mogelijk een plek op te eisen als het voorkomt. En mzoals er ook staat: ik ben niet te beroerd om mijn tas weg te halen als het mijn tas betreft, zelfs niet als je chagrijnig kijkt, en ik snap je punt absoluut, ik probeer ook gewoon te glimlachen en iemands dag beter te maken (hoewel ik echt geen excuses ga aanbieden), maar het wordt verdomde vervelend als je het elke dag meemaakt. Je kunt er ook vanuit gaan dat niet iedereen expres die tas daar legt om jou te storen of je dag nog erger te maken (en ook dat staat er gewoon). Het moet van twee kanten komen, als iedereen dus gewoon begint bij zichzelf zou een treinreis voor iedereen een stuk leuker worden. Ik schrijf dit alleen vanuit mezelf, ik maak dit mee, elke dag, hoe beleefd ik ook doe, hoe vaak ik ook mijn tas gewoon op schoot heb (en het dus bij anderen zie gebeuren), en het is niet meer dan een oproep om gewoon over en weer beleefd te doen en gewoon netjes vragen versus netjes weghalen. Ik denk dat voor beide kanten wat te zeggen valt.
Hoop dat je dat dan wel snapt.
O, en iets anders: ik snap dat mensen een slechte dag kunnen hebben, en dus geen zin hebben in mijn tas op de door hun gewenste stoel, maar je hoeft je slechte dag NIET op mij af te reageren. Maar zoals gezegd: het zal gewoon van twee kanten moeten komen.
En ik zeg, beste Anneliesje, dat het niet van twee kanten moet komen, dat je verwachtingen te hoog zijn. Ik zeg dat jij alleen jouw kant beheerst en niet die van de ander. Niemand MOET mij netjes iets vragen, het idee! Ikzelf moet van mijzelf wel netjes vragen en antwoorden, dat is het enige waar ik mij druk over hoef te maken. Scheelt veel ergernis hoor.
btw. leuk detail: ik ga vanaf 2 januari hetzelfde traject afleggen, dus als ik jou zie zitten, kunnen we samen vriendelijk doen 🙂
Fijne feestdagen En tot in de trein!
Groet,
Anna M
O well, laat mij nou maar lekker de wereldverbeteraar uithangen en hoge verwachtingen hebben. Het houdt mij ook scherp qua continu kijken wat ik zelf beter kan doen. Op het moment dat allang bij mezelf begonnen ben, en daarna niets verwacht van anderen, dan vraag ik me ook af waarom ik het nog zo doe en probeer aardig te zijn, het is namelijk heel frustrerend als je merkt dat maar een heel klein deel daar iets mee doet, of er een voorbeeld aan neemt. De wereld verbetert alleen als je anderen ook scherp houdt, naast dat je jezelf steeds probeert scherp te houden. Dus ja, ik verwacht gewoon van mensen dat ze mij behandelen zoals ze zelf ook behandeld willen worden. Dus vandaar dat ik vind dat het van twee kanten moet komen. Het is al erg genoeg dat het dat meestal niet komt.
En ben inderdaad benieuwd of ik je tegen ga komen, vriendelijk ben ik meestal wel dus komt helemaal goed ;-).
Ik sluit me aan bij Anna Vos. Een betere wereld begint bij jezelf.
Beetje laat, maar toch wil ik ook even plassen over het onderwerp.
Veel mensen plaatsen die tas naast zich omdat ze eigenlijk niet willen dat er iemand naast hen komt zitten, of hopen dat iemand het vragen als een drempel ziet en ergens gaat zitten waar nog geen tas ligt.
Persoonlijk vind ik dus als het drukker begint te worden en mensen de coupe in lopen bij een station, dat je dan al automatisch je tas pakt om de ander het gemak te bieden gemakkelijk naast te te komen zitten zonder dat die hoeft te vragen.
Een tas naast je neerleggen bij drukte vind ik dus al een tikkeltje onbeleefd.
Hee Henri, beter laat dan nooit!
Ben het met je eens dat het onbeleefd om je tas neer te ploffen als het druk is. En je hebt ook gelijk dat de motieven van de meeste mensen die dat doen niet helemaal zuiver zijn ;-).
Zoals al beschreven, ik probeer het niet te doen als het druk is, als het niet druk is dan wacht ik meestal even. Waar het me echter het meest om gaat is de hufterigheid van mensen over en weer, of het nou wel of niet met bepaalde bedoelingen gebeurt. Als iedereen daar nou gewoon een beetje op let…
Ik ben het bijna volledig met Henri Koppen eens. Bijna …omdat hij het een tikkeltje onbeleefd vindt en ik giga-onbeleefd.
Mensen hoeven niet in een situatie GEWONGEN worden om iets te MOETEN vragen waar ze recht op hebben! Tas neeleggen op een plek die als zitplaatst bedoeld is (boven je hoofd is de bagageplek) is aso-gedrag en geeft aan dat je een ander liever niet naast je hebt, al haal je nog zo vriendelijk na de vraag, je tas weg, de ander zal zich ongewenst voelen naast jou en dat is onterecht dat jij zo’n gevoel bij die ander zit te creeeren.