Dirtbags: unieke tassen van upcycled billboards. En da’s tof!

Soms word ik echt zo blij van iets wat ik voorbij zie komen op social. Dat is tegenwoordig lastiger dan ooit, dus extra speciaal. Oud-collega Maurits deelde namelijk op LinkedIn een bericht over zijn nieuwe onderneming: Dirtbags. Als dan niet meteen het liedje van Wheatus in je hoofd zit, ben je natuurlijk af. Maar Dirtbags maakt me blij omdat het een upcycling initiatief is, en niet zomaar één. Heb je je wel eens afgevraagd wat er gebeurt met de billboards langs de weg? Nee he? Ik ook niet. Die billboards kun je vanaf nu dus kopen. Huh?

Niet wat je denkt ;). Dirtbags maakt van de billboards echt hele toffe tassen! Die zijn superstevig, want ze zijn dus gemaakt van PVC gecoat polyester canvas in lekentermen en ze zijn dus nagenoeg onverwoestbaar. Ze hebben dat al bewezen immers, want ze hingen in weer en wind op een locatie 30 meter boven de grond.

Dat maakt het ook geinig, want vaak is het canvas net niet meer helemaal goed schoon. De tassen kunnen dus een beetje een (hipsteralert!) used look hebben. Ze zijn echter wel ook waterproof (behalve in de naden) en je kunt er echt kilo’s en kilo’s mee vervoeren. De zomer komt eraan dus ‘hallo stevige strandtas!’.

De billboards worden na een tijdje uit het frame verwijderd en dan naar een opslag gebracht. In samenwerking met de gevangenis in Zaandam maakt Dirtbags er dus deze pareltjes van. Dubbel pret om de naam natuurlijk…

Duurzaam en uniek

De Dirtbags zijn dus allemaal uniek. Niet alleen omdat ze dus uit een uniek stukje billboard worden gesneden, maar ook omdat ze met de hand worden genaaid en iedereen een beetje zijn eigen manier van werken heeft. Mooi verhaal kort: je support dus hergebruik van materialen én de samenleving door de aankoop van zo’n Dirtbag.

Omdat ik Maurits dus al heel lang ken en bijkletsen met een smoes nog veel leuker is dan gewone praatjes, stelde ik hem via de telefoon wat vragen over zijn nieuwe onderneming. Vind je het leuk om meer te weten over Dirtbags, lees dan vooral nog even verder!

Maurits, hoe verzin je het?

“Ik heb het niet echt zelf verzonnen. Mijn maatje Pieter heeft het verzonnen, hij is het creatieve brein en wilde een keer iets moois maken en verkopen. Pieter kende dan weer Meindert van Ocean. Ocean is exploitant van billboards. Pieter hoorde dat die doeken voor veel geld vernietigd moeten worden en dacht toen: hee daar kan ik wel wat mee. We hebben er Jilles bij gehaald, hij is specialist op gebied van textiel en logistieke processen en kon ons uitleggen wat kon en niet kon.

Precies 9 maanden geleden hebben in een eerste echte meeting hierover het concept van de tweede kans uitgewerkt. We wilden dat meteen ook helemaal doortrekken in productie. Zelf een werkplaats inrichten was wat ambitieus, 1 naaimachine is al 5000 euro, en een beetje investeren is wel leuk, maar dat is nu nog even niet heel realistisch. Dus vandaar dat we op zoek moesten naar andere manieren om toch de producten te maken.”

Hoe kwam je op het idee om dit met gevangenen te gaan doen?

“We wilden dus dat tweedekansconcept verder doortrekken in alle facetten. We hebben met meerdere partijen gesproken, bijvoorbeeld mensen die nu al een werkplaats hadden, en In Made kwam er het beste uit. De doorslag was dat de leider van de werkplaats daar, een man die zelf vroeger een zeilmakersbedrijf heeft gehad, alles weet van zeil maken en die heeft veel nog kunnen vertellen over de bewerking van het materiaal. Hij kon ook goed aangeven wat haalbaar was voor beginners in het vak (want dat zijn die gevangenen). Ze kunnen uiteraard wel meegroeien en het vak echt leren en dan kun je ze ook ingewikkelder tassen gaan leren. Maar tegen die tijd kun je ook al een eigen werkplaats hebben en dan pas de complexere materie oppakken.

Anderen hadden wel uitgebreidere mogelijkheden, maar de gedachte was: laten we eerst maar beginnen. En het concept van de tweede kans kwam hier wel echt heel mooi naar voren, je geeft ze perspectief. Mensen die minimaal een straf hebben van 6 maanden en door hun omstandigheden constant terug in herhaling vallen, lager begaafd dan gemiddeld doorgaans en ze hebben niet de allerbeste kansen gehad in hun leven. Deel van het perspectief zit er ook in dat we sommigen misschien later kunnen aannemen in onze eigen werkplaats.

We moesten voor hen wel echt stap voor stap het proces uitwerken. Van uitsnijden tot houten mal tot details, ze moeten wel echt helemaal meegenomen worden en het moet voor iedereen behapbaar zijn. Dat was voor ons ook best een lollig proces. Het lijkt zo makkelijk, even een tas maken, maar dat bleek toch niet zo te zijn.”

Hoe hard hebben jullie zelf gelachen om de naam?

“We hebben er best wel lang over nagedacht. Toen we de eerste prototypes binnenkregen, hadden we pas door hoe het eruit kwam te zien. Ze zijn een beetje dirty en de achterkant van zo’n doek is wit. Soms is zo’n print heel lelijk en dan komt ie aan de binnenkant (we gebruiken alles). Aan dat witte zie je heel goed dat het een beetje viezig is.

We maken ze ook niet nog extra schoon ofzo. Het is niet echt heel erg vies, je ziet wel dat er iets mee is en dat er vuil ingetrokken is. Maar smerig is het ook weer niet.

Het is ook echt de bedoeling dat mensen ze gebruiken voor vanalles. Sommigen gebruiken er een als wasmand, werkt uitstekend. Een ander gooit er tuinafval in voor compost, weer een ander sjouwt er stenen mee. Iemand anders weer een afvalscheidingsstationnetje met tassen die mooi bij elkaar passen.

Het is natuurlijk ook wel een beetje een geuzennaam, het wordt inderdaad gemaakt door mensen die iets schofterigs hebben gedaan, en het wordt verkocht door mensen die ook maar een beetje salonsocialisten zijn geweest, en dan nu een keer iets goeds denken te doen. Dus ook prima dat iedereen daar zijn eigen invulling aan geeft. Maar het is wel belangrijk dat we de mensen die het maken echt op handen dragen, dus meer dan een geuzennaam is het niet.”

Wat is je ambitie voor het eerste jaar?

“Voorlopig? Nu is het vooral kijken hoe het proces loopt en hoe de verkopen gaan. Bijvoorbeeld nu ligt het weer even stil, door corona-uitbraak in de gevangenis, dus eerst willen we dat soort dingen uitpluizen en gladstrijken. We zitten nu in wat we Fase 1000 noemen, dat is: we willen er eerst 1000 geproduceerd en verkocht hebben en daar heel veel van leren. In deze fase ontwikkelen we dat mensen ook op basis van een billboard op de site kunnen visualiseren hoe je tas eruit komt te zien door met hun muis over het billboard heen te gaan en dan een plek van het board uit te kiezen. We willen vooral investeren in techniek om er echt iets vets van te maken. Innovatie voorop. Hoe vet is dit: je ziet een billboard van Blijdorp met Bokito erop en je kiest zijn oog uit voor op je tas. Daarmee ontwikkelen we (hopelijk) hebberigheid, want veel doeken zijn uniek. Sommige doeken zijn natuurlijk niet uniek en dat worden er voor de voorraad-tassen. We verwachten ook dat mensen bereid zijn om iets extra’s voor de unieke tassen betalen, en dat kunnen we dan weer investeren in een eigen werkplaats bijvoorbeeld.

Daarnaast hebben we ook een internationale ambitie. Ocean is een internationaal bedrijf. Dus we leggen eerst hier het proof of concept neer. Daarna gaan we de boer op naar andere Ocean-landen en kijken wat er mogelijk is.”

Waar wil je staan over 5 jaar, als je start-up af bent?

“Wat heel mooi zou zijn, is dat we dan een lijn van producten hebben die gemaakt zijn van allerlei tweedekans materialen, door tweedekans mensen in verschillende werkplaatsen die geschikt zijn voor diverse doelgroepen. Een hele verademing hierbij is dat we met elkaar allemaal mensen zijn die ook al eigen ondernemingen hadden en verstand hebben van de zakelijke kant. We hebben onze eigen specialismen waar we ook allemaal zelf echt goed in zijn. Dus kunnen we ook op elkaar goed vertrouwen. En niemand zit er in voor het geld, of om rijk ervan te worden. Dat geeft ook een lekkere verdeling en makkelijker beslissingen. Dus we gaan door zolang het lekker gaat en we zien wel waar we dan over 5 jaar zijn.”

Blijft het alleen bij tassen?

“Nee hoor! We denken ook aan kussens voor de hond, of zitzakken. Maar eerst denken we vooral aan innovatie binnen de tassen. Zo willen we ook meer gerecyclede kleding gebruiken voor de banden bijvoorbeeld. Is nu nog van katoen, omdat dat lekkerder draagt dan polyester, dat snijdt enorm in je vingers. Dus de volgende stap is om dat van gerecycled katoen te doen. We willen wel ook andere producten gaan maken, maar dat hangt ook wel een beetje af van wat de gevangenen op den duur kunnen. We breiden vooralsnog uit binnen de categorie tassen.

De reden dat we trouwens aan zitzakken en kussens denken is dit: ben je uitgekeken op je tas, dan hanteren we een hele ruime return policy (hoewel we denken dat je er minimaal 3 jaar mee doet). Je kan hem terugsturen in de envelop waarin je hem kreeg, en je krijgt de verzendkosten terug. Het oude materiaal willen we hergebruiken als vulling voor nieuwe producten. Zo zorgen we dat er niet ook weer allemaal dirtbags in het milieu terechtkomen.”

Kortingscode

Vind je Dirtbags net zo leuk als ik en ben je nieuwsgierig geworden? Kijk dan zeker even op hun site. #nospon. Met de kortingscode ‘Anneliesje’ krijg je 10% korting op je bestelling! De kortingscode is beperkt beschikbaar, de eerste 10 lezers die iets bestellen met deze code krijgen de korting. Op=op dus.